Fotografia, siatkówka, początki - co, jak i dlaczego właśnie to

 Sporo z Was pytało mnie jak zaczęła się moja przygoda z siatkówką i fotografią sportową, czy uczyłam się w tym kierunku itp. Postanowiłam, że trochę o tym wreszcie opowiem, bo może ktoś z Was zainspiruje się moją historią i przygodą z tym dość hermetycznym światem. 

Od nieco ponad dwóch lat jestem redaktorem naczelnym volleballworld-pl.com, gdziem znajdziecie newsy, zdjęcia, wywiady z meczów, które razem z dwudziestoma dziewczynami przygotowujemy. Ponieważ moją pasją (którą odziedziczyłam po tacie) jest fotografia, postanowiłam zrobić coś w tym kierunku. Siatkówka jest świetnym sportem, bardzo lubię ją oglądać, przeżywać mecze, ale jeszcze bardziej interesuje mnie ta druga strona - organizacja, praca przy tym, relacjonowanie, łapanie momentów, możliwość bycia częścią tego świata. Jako osoba niespełna 20 letnia, mam już na swoim koncie trochę doświadczenia. Sądzę, że im wcześniej się zaczyna, tym łatwiej przyswoić pewne maniery, które panują na siatkarskich eventach. Od kiedy pamiętam bardzo podobało mi się noszenie plakietki, chodzenie po hali zamiast siedzenia w jednym miejscu, pomaganie ludziom w odnalezieniu swojego wejścia lub inne rzeczy tego typu. a nim postanowiłam na dobre wstąpić do tego świata i brnąć dalej i dalej, na meczu Skry w 2012 roku powiedziałam, że niedługo i ja będę robić tam zdjęcia. I co?  Można? Można.

Od 2012 roku wiele się zmieniło. Skończyłam szkołę, poszłam na studia, nauczyłam się robić zdjęcia, które spełniają narzucone przez samą siebie normy. Każde musi być perfekcyjnie dopracowane, na tyle, na ile mogę. Nie lubię niedociągnięć. Uwielbiam profesjonalizm w każdym calu, począwszy od zdjęć, które wykonuję, aż po strój w którym wybiorę się na mecz. To jest zdecydowanie podstawa sukcesu. Możecie pomyśleć, że jestem jakimś sztywniakiem. Nic bardziej mylnego, jak mawia Radosław Kotarski. Jestem luzakiem, leniem, czasami zdarza mi się zrobić przypał, powiedzieć coś głupiego... ale zawsze jestem uśmiechnięta, co działa na moją korzyść. Przed rozmową z kimkolwiek z tego świata zawsze mam wielki stres. Niedawno miałam przyjemność zamienić kilka słów z Jerzym Mielewskim, podziękować za udostępnienie zdjęcia. Stresowałam się bardzo, zupełnie niepotrzebnie, bo okazało się, że jest naprawdę bardzo sympatycznym człowiekiem. Tak samo jest z zawodnikami. Sądzę, że jeżeli my ich dobrze traktujemy i odnosimy się do nich z należytym szacunkiem, to i oni będą nas dobrze traktować. Nie narzucamy się, nie piszemy za dużo, tym bardziej nie na prywatnym profilu, co jest wręcz niedopuszczalne jak dla mnie, jeśli kogoś nie znamy, nie poznaliśmy na żywo, nie zamieniliśmy ani słowa. Jeśli już jest wielka potrzeba, to piszemy na Fanpage'u, a być może dostaniemy upragnioną odpowiedź. Zauważyłam to także na sobie. Dostaję od Was wiele komentarzy miłych, wiadomości, w których piszecie "Pani". Sądzę, że jestem zdecydowanie za młoda na takie określenie, wystarczy Asia, bądź jeszcze luźniej "Dżoana" ;). Z doświadczenia mogę Wam powiedzieć, że siatkarze, jak i większość dziennikarzy, to naprawdę przesympatyczni ludzie z dużym poczuciem humoru i luzem.

 Przy okazji dziękuję za wszystkie miłe słowa i wiadomości, które od Was dostaję. Bardzo się z tego cieszę i mam nadzieję, że będziemy dalej wspólnie przeżywać te siatkarskie emocje. Ja będę je uwieczniać, a wy, jeśli nie możecie być na meczu, będziecie mieć namiastkę tego, co się działo!

Dzięki także za zwiększającą się ilość followers na instagramie! Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona tym wszystkim i oby tak dalej przez kolejne lata! :)

PS. Dzięki także mojej cudownej ekipie, która zawsze ma nieziemsko dobry humor, na każdym meczu pracuje i świetnie się bawi!

PS 2. Jeśli chcecie pogadać, nie ma problemu, piszcie :)
___________________________________________________________________________
instagram.com/in_my_nikon_lens

www.facebook.com/JoannaJacaszekPhotography

joanna.jacaszek95@gmail.com